Podgląd wersji

Podgląd wersji.

Data wytworzenia:	2021-10-15 14:15:22
Redaktor:	Zalesińska Karina
Opis:	Modyfikacja treści strony

Henryk Sucharski (ur. 12 listopada 1898 w Gręboszowie, zm. 30 sierpnia 1946 w Neapolu we Włoszech) - polski dowódca wojskowy, major Wojska Polskiego, komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w kampanii wrześniowej.

[treść generowana dynamicznie]

Major Henryk Sucharski już 46 lat jest patronem LO Nr I w Kępnie!

5 kwietnia 1975 roku naszemu liceum nadano imię majora Henryka Sucharskiego. W roku 2021 mija 46 lat od tego wydarzenia, dlatego przedstawiamy 46 informacji na temat patrona szkoły majora Henryka Sucharskiego:

1. Urodził się 12 listopada 1898 roku we wsi Gręboszów, nieopodal Tarnowa.
2. Był jednym z czworga dzieci wiejskiego szewca Stanisława Sucharskiego i Agnieszki z domu Bojko. Stryjem Agnieszki był Jakub Bojko (1857-1943), znany działacz ludowy, późniejszy członek PSL oraz Wicemarszałek Sejmu Ustawodawczego i Senatu II RP.
3. Gdy Henryk miał 6 lat rozpoczął naukę w dwuklasowej szkółce ludowej, z której trafił do czteroklasowej szkoły w Otfinowie nad Dunajcem.
4. W roku 1909 rozpoczął naukę w II Cesarsko-Królewskim Gimnazjum w Tarnowie.
5. Tok jego edukacji został zakłócony przez wybuch I wojny światowej.
6. 13 lutego 1917 roku, po uzyskaniu dyplomu ukończenia szkoły, zgłosił się jako ochotnik do służby w armii Austro-Węgier.
7. W listopadzie 1917 roku, gdy służył w Batalionie Zapasowym 32 Pułku Strzelców, zdał tak zwaną „maturę wojenną” opatrzoną następującą opinią: Jest to uczeń celujący. Żaden z przedmiotów nie sprawiał mu trudności [...] Młodzieniec grzeczny, koleżeński, głęboko religijny i etycznie wysoko stojący.
8. W lutym 1918 roku ukończył Rezerwową Szkołę Oficerską w Opatowie i otrzymał stopień kadeta-aspiranta.
9. W maju 1918 roku został wysłany na front włoski, gdzie ponownie dołączył do 32 Pułku Strzelców.
10. Młody Sucharski we Włoszech zachorował na malarię i trafił do szpitala polowego, a następnie do szpitala garnizonowego w Celje.
11. W 1918 roku powrócił do kraju, który w tym czasie odzyskał niepodległość i pilnie potrzebował żołnierzy.
12. 7 marca 1919 roku Henryk Sucharski wstąpił do Wojska Polskiego i został powołany do służby w 16 Pułku Piechoty w Tarnowie. Natychmiast po sformowaniu jednostka wyruszyła na Śląsk Cieszyński.
13. W ogniu walk z Czechami Sucharski szybko awansował i w czerwcu 1919 roku uzyskał stopień kaprala.
14. W październiku 1919 roku wyruszył na północno-wschodnią granicę Polski, gdzie brał udział w walkach polsko-litewskich w rejonie Suwałk.
15. 3 października 1919 roku zdobył stopień podchorążego, a już 14 stycznia 1920 roku awansował na podporucznika i został przeniesiony do 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej, gdzie powierzono mu dowodzenie 12 Kompanią.
16. W czasie walk o Lwów Henryk Sucharski wykazał się odwagą w obliczu wroga oraz taktycznym talentem w bitwie pod Bogdanówką, gdzie 30 sierpnia 1920 roku zebrał rozproszone oddziały i z powodzeniem stawił czoła siepaczom „Konarmii”, czyli 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego.
17. Za bitwę pod Bogdanówką został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.
18. Nim wojna dobiegła końca Henryk Sucharski został również dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
19. W listopadzie 1921 roku Henryk Sucharski wystąpił z prośbą o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej. Wniosek rozpatrzono pozytywnie, a dekretem Naczelnika Państwa z dnia 3 maja 1922 roku został też awansowany do stopnia porucznika.
20. Sucharski podnosił kwalifikacje, odbywając specjalistyczne szkolenia w: Wojskowej Szkole Gazowej w Warszawie, Szkole Podchorążych w Warszawie, Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Biedrusku oraz Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
21. Starał się być na bieżąco z polityką i udzielać się towarzysko, jeździł konno i na nartach.
22. Służył w 20 Pułku Piechoty w Krakowie, który opuścił 19 marca 1928 roku, gdy otrzymał awans na kapitana i został oddelegowany do Kadry Oficerów Piechoty.
23. Był instruktorem w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowie Mazowieckim.
24. Na własną prośbę został 4 października 1930 roku przeniesiony do 35 Pułku Piechoty w Brześciu nad Bugiem.
25. W czasie służby w 35 PP ukończył kolejne kursy w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie oraz został przeszkolony przez II Oddział Sztabu Głównego WP, który zajmował się działalnością wywiadowczą.
26. 19 marca 1939 roku Henryk Sucharski otrzymał awans na majora.
27. 4 listopada 1938 roku został dowódcą Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
28. Sucharski wykorzystał swoje niemałe doświadczenie i wiedzę, uzyskaną na licznych kursach dla oficerów, aby Wojskową Składnicę Tranzytową jak najlepiej przygotować do nieuchronnego starcia.
29. Zadbał o wzmocnienie załogi oraz rozbudowę umocnień i przeszkód inżynieryjnych.
30. Udoskonalił system alarmowy i łączność oraz podtrzymywał stan pogotowia bojowego na wypadek nagłego ataku na Westerpplatte.
31. 1 września 1939 roku, o godzinie 4:48 strażnica została ostrzelana przez działa pancernika Schleswig-Holstein. Tę pierwszą salwę przyjęło się uważać za symboliczny początek II wojny światowej oraz trwającej 7 dni i 6 nocy obrony Westerplatte.
32. Po kapitulacji Westerplatte Sucharskiego i oficerów przyjął z honorami dowodzący siłami niemieckimi generał Friedrich Eberhardt i w dowód uznania dla jego bohaterskiej postawy przyznał mu prawo noszenia szabli w niewoli.
33. Henryk Sucharski trafił 10 września 1939 do obozu jenieckiego w Stablach, gdzie z czasem znalazła się większość załogi Westerplatte.
34. Z czasem przeniesiono majora Sucharskiego, wraz z innymi oficerami, do Oflagu IV-A, w zamku Hohenstein, gdzie odebrano mu szablę.
35. W 1940 roku trafił do Oflagu II-B w Choszcznie, a w maju 1942 umieszczono go obozie jenieckim II-D Borne Sulinowo.
36. W czasie ewakuacji obozu w 1945 roku major Sucharski uległ wypadkowi, którego skutki odczuwał do końca życia.
37. 28 maja 1945 roku wojska amerykańskie oswobodziły obóz jeniecki w Lubece, w którym znajdował się Henryk Sucharski.
38. Wkrótce po uwolnieniu został on skierowany do Obozu oficerów Polskich w Marnau, skąd trafił do stacjonujących w Ankonie „Karpatczyków”.
39. W sierpniu 1946 roku trafił do szpitala wojskowego w Neapolu z powodu przewlekłej choroby wrzodowej.
40. W Neapolu spotkał Melchiora Wańkowicza, znanego pisarza i publicystę, który na podstawie opowieści Sucharskiego napisał słynne „Westerplatte”, książkę, która wykreowała go na głównego bohatera obrony Składnicy Tranzytowej.
41. Kilka dni po wywiadzie, 30 sierpnia 1946 roku, Henryk Sucharski zmarł w wyniku zapalenia otrzewnej po perforacji jelita grubego.
42. 1 września 1946 roku został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojskowym Casamassima.
43. Umierając Sucharski prosił: Nie zostawiajcie mnie na obcej ziemi.
44. 1 września 1971 roku urnę z prochami Henryka Sucharskiego udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militarni i złożono na Westerplatte.
45. Został pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady, lecz mimo to, w zbiorowej świadomości Polaków, pozostał majorem Henrykiem Sucharskim, dowódcą obrony Westerplatte.
46. 16 marca 2021 roku wykonano prace ekshumacyjne na Westerplatte.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 12 listopada 1898 w Gręboszowie w pow. dąbrowskim jako czwarte dziecko Stanisława - wiejskiego szewca i Agnieszki z domu Bojko. W latach 1909-1917 był uczniem II Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie.Służbę wojskową rozpoczął w Armii Austro-Węgier 13 lutego 1917 roku w batalionie zapasowym 32. pułku strzelców w Bochni. 17 listopada 1917 zdał tzw. maturę wojenną. W 1918 ukończył Rezerwową Szkołę Oficerską w Opatowie i jako kadet-aspirant, został wcielony do 9. kompanii 32. Pułku Strzelców we Włoszech.

Dwudziestolecie międzywojenne

Po powrocie do niepodległej Polski 7 lutego 1919 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim w 16. pułku piechoty w Tarnowie. W marcu został przeniesiony na front czeski do Cieszyna. W czerwcu został awansowany do stopnia kaprala.Pamiątkowa tablica w szkole -”Z życia Henryka Sucharskiego” Podczas wojny polsko-bolszewickiej, pod koniec października 1919 został przeniesiony na front litewsko-białoruski, gdzie we wrześniu został podchorążym, a w styczniu 1920 otrzymał awans na podporucznika i został mianowany dowódcą kompanii w batalionie szturmowym 6. Dywizji Piechoty. Za osobistą odwagę w obliczu wroga i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Połonicą-Bogdanówką, 30 sierpnia 1920 został przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, który wręczono mu w 1922. Ponadto za męstwo na polu chwały otrzymał Krzyż Walecznych. Pod koniec 1921 został przyjęty do zawodowej służby wojskowej, podczas której awansował kolejno: w 1922 na stopień porucznika, w 1928 kapitana i w 1938 majora.
3 grudnia 1938, z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, został przeniesiony na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, którą dowodził do momentu kapitulacji 7 września 1939. Tego dnia, o godzinie 10:15 zarządził wywieszenie białej flagi i osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji.

W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha załogi Westerplatte, dowództwo niemieckie pozwoliło mjr Henrykowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. W wyniku pomyłki Niemców wręczono mu jednak nie jego własną szablę, a szablę kapitana Franciszka Dąbrowskiego. Broń odebrano mu jednak zaraz po dotarciu do pierwszego obozu.
Wraz z innymi oficerami został odwieziony do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Następnie był przetrzymywany kolejno w obozach Stablack, Reisenburg (Prabuty), w Oflagu IV A Hohenstein, Oflagu II B Arnswalde (Choszczno), Oflagu II D Gross-Born (Borne Sulinowo - Kłomino). W marcu 1945 podczas ewakuacji obozów jenieckich uległ wypadkowi i trafił do szpitala niedaleko Schwerina.

Po uwolnieniu, w lipcu 1945 przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego we Włoszech. W styczniu 1946 został przyjęty do służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6. Batalionu Strzelców Karpackich. Od 19 sierpnia przebywał w brytyjskim szpitalu wojskowym w Neapolu, gdzie zmarł 30 sierpnia 1946 na zapalenie otrzewnej. Został pochowany 1 września na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima w prowincji Bari we Włoszech.

21 sierpnia 1971 szczątki mjr Henryka Sucharskiego zostały ekshumowane i przewiezione do Polski. 1 września 1971 urnę z prochami udekorowano Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari i złożono na Westerplatte.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych - dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• I inne

Opracowanie na podstawie żródła: wikipedia.pl